گردشگری استان چهارمحال بختیاری

مسجد جامع شهرکرد یا «مسجد خان» با حدود ۱۷۰ سال قدمت در بافت قدیمی شهرکرد و تقریباً در مرکز شهر، در خیابان ملت و در کوچه‌ای به نام مشرف قرار دارد.

این مسجد در سال ۱۲۷۰ هجری قمری توسط یکی از خوانین چالش‌تر به نام «حاج محمدرضاخان ستوده» ساخته شد و سبک ساختمان آن بسیار شبیه به مسجد حکیم اصفهان می‌باشد.

به طور کلی مساحت قسمت‌های مختلف مسجد جامع شهرکرد حدود یک هزار و ۳۳۰ متر مربع شامل صحن مسجد حدود ۷۰۰ متر مربع، شبستان غربی یا زمستانی حدود ۲۸۰ متر مربع، شبستان جنوبی یا تابستانی حدود ۳۵۰ متر مربع است.

این بنا‌ی مذهبی و تاریخی، با نمای تمام آجری و گنبد‌های قدیمی، دارای معماری خاص مناطق سردسیری با دو شبستان تابستانی و زمستانی است.

مسجد جامع شهرکرد که از نظر معماری و وسعت، کامل‌ترین و بزرگ‌ترین مسجد تاریخی چهارمحال و بختیاری و تنها بنای تاریخی چهار ایوانی این استان محسوب می‌شود، دارای دو ایوان بلند و وسیع به صورت قرینه در شمال و جنوب صحن مسجد می‌باشد، این ایوان‌ها بیش‌ترین ارتفاع را در این بنا به خود اختصاص داده است که در جلو با طاق‌های جناقی و در پس آن با ایجاد گوشواره‌ای با نقوش آجری به شکل لوزی و به حالت نیم گنبد جمع شده‌اند.

یکی از مصالحی که در این بنا در حجم زیاد مورد استفاده قرار گرفته، کاشی در انواع هفت رنگ، لاجوردی و فیروزه‌ای است که بیش‌تر آن کاشی هفت رنگ با نقوش اسلیمی که در اکثر بنا‌های دوره قاجار مورد استفاده قرار گرفته، می باشد. کاشی‌های فیروزه‌ای و لاجوردی نیز در برخی از طاق نما‌ها به کار رفته که مشتمل بر آیاتی از قرآن کریم و ادعیه مختلف است. پشت نعل‌های داخل صحن از کاشی‌های هفت رنگ و بدنه شمالی نیز کاشی‌هایی که شامل آیات قرآن و اشعار محتشم کاشانی می‌باشد، استفاده شده است.

این مسجد دارای سه درب ورودی است که در شمال، شرق و غرب آن واقع شده اند. این ورودی‌ها در جلو و عقب با طاق‌های جناقی و نیم گنبد پوشش داده شده اند. در درون راهرو‌های ورودی، طاق نما‌هایی ایجاد شده که عمق آن حدود ۱۵ سانتی متر و با کاشی هفت رنگ تزیین شده است.

بنای تاریخی مسجد جامع شهرکرد، در تاریخ ۱۰ مردادماه ۱۳۵۶ و به شماره‌ ۱۵۴۳ در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسید.

 شهرستان سامان دارای مساحت 458 کیلومتر مربع و جمعیتی بالغ بر 35 هزار و 895 نفر شامل دو بخش، یک شهر و چهار دهستان است که حدود 2000 متر ارتفاع از سطح دریا دارد و سالانه گردشگران و مسافران بسیاری از جاذبه‌های طبیعی، تاریخی، فرهنگی و گردشگری آن بازدید می‌کنند.

این شهرستان دارای پل‌های تاریخی بسیاری همانند پل زمانخان است که این پل‌ تاریخی و زیبا بر روی زاینده رود خروشان بنا شده است و تاریخی بودن و معماری خاص آن‌ در کنار رودخانه خروشان زاینده رود جاذبه‌های گردشگری بسیار ارزشمندی را در منطقه فراهم کرده است.

پل تاریخی "زمانخان" یکی از بی‌نظیرترین جاذبه‌های دیدنی شهرستان سامان در استان چهارمحال و بختیاری به شمار می رود که بر روی رودخانه زاینده‌رود بصورت دو دهنه طاق قوسی بنا شده است.

ترکیب مناظر رود خروشان زاینده رود، پل زمانخان و طبیعت زیبای منطقه، این ناحیه را از مهمترین قطب‌های گردشگری استان چهارمحال و بختیاری قرار داده است.

واحدهای اقامتی زیبا و مشرف به زاینده رود و پل زمانخان نیز در مجاورت این پل بنا شده است.

پل کاهکش یکی از پل‌های گردشگری واقع در روستای کاهکش شهرستان سامان است که این روستا در حاشیه رودخانه زاینده رود قرار گرفته است و همسایگان این روستا، روستاهای شوراب صغیر، چم نار و چم خرم است که دارای باغات گسترده هلو و بادام هستند.

مردم در این روستا به کار باغداری، کشاورزی و دامداری مشغول هستند و از مهمترین محصولات آنها می‌توان به گردو ، بادام و هلو اشاره کرد.

از دیگر قابلیت‌های این شهرستان در جذب مسافر و گردشگر وجود روستاهایی شامل یاسه چاه، هوره، چلوان و سوادجان در شهرستان سامان است که این روستاها با قابلیت‌هایی شامل نوع بافت معماری، ویژگی‌های فرهنگی و اقلیمی منحصر به فرد، از اماکن تاریخی – مذهبی زیبا برای ورود گردشگران محسوب می‌شوند.

بافته‌های داری به ویژه گلیم، قالی و قالیچه صنایع دستی رایج این شهرستان محسوب می‌شوند و از مهمترین سوغات محلی این شهرستان می‌توان به گردو، بادام و . اشاره کرد.

هلوسعد که در گویش محلی به آن «هلیساد» می‌گویند، منطقه‌ای است در جنوب شرقی شهرستان اردل و در فاصله حدود ۱۵۰ کیلومتری شهر شهرکردمرکز استان چهار محال و بختیاری. این منطقه دارای آب و هوای نیمه گرم و خشک است که زمستانهای نیمه گرم و تابستانها گرم دارد. این منطقهٔ زیبادر رشته کوه‌های زاگرس قرار گرفته‌است. هلیساد حدود ۲۰۰۰ سال قدمت دارد. وجود گور دخمه‌ها (بر دگوری) نشان دهنده تاریخ این سرزمین است. وجود بردگوری‌های گبری در منطقه نشان از قدمت زندگی قبل از اسلام دارد. زمینهای کشاورزی این منطقه با شیب تند همراه با کوههایی پوشیده از درختان بلوط از دیگر ویژه گیهای منطقه‌است. مردم نجیب وزحمتکش این دیار همگی مسلمان شیعه دوازده امامی و منتسب به ایل بزرگ بختیاری، و زیر مجموعه بهداروند (بختیاروند)، جانکی هستند به کارهای کشاورزی (دیم گندم جو وآبی برنج شبدر)ودامداری در حد امرار معاش خود مشغولند. علاوه بر کشاورزی. پرورش ماهی مرغداری ودامداری عده‌ای کارمند دولتی و کارهای خدماتی دارند. اکثر جوانان بدلیل نبود امکانات تحصیلی وشغلی مناسب به شهرستانها مهاجرت دائمی دارند. به همین دلیل همیشه رشد جمعیتی منفی دارد. جمعیت آن اکنون به بیش از ۸۰۰۰ نفر می‌رسد. هلوسعد یکی از دهستانهای بخش میانکوه و مرکز این منطقه روستای دهکهنه هلوسعد است. امامزاده شاهزاده نورالدین ع در روستای دهکهنه وامامزاده جعفر ع در روستای شیاسی قرار دارند.

شالیزارهای برنج، چنارهای کهنسال و بردگوری‌های گبری طبیعت چشم نواز کوه‌های سرسبز و جنگلی پوشیده از بلوط این دیار سوای محرومیت منطقه در بهار و تابستان دیدنی است.

مسجد جامع شهرکرد یا «مسجد خان» با حدود ۱۷۰ سال قدمت در بافت قدیمی شهرکرد و تقریباً در مرکز شهر، در خیابان ملت و در کوچه‌ای به نام مشرف قرار دارد.

این مسجد در سال ۱۲۷۰ هجری قمری توسط یکی از خوانین چالش‌تر به نام «حاج محمدرضاخان ستوده» ساخته شد و سبک ساختمان آن بسیار شبیه به مسجد حکیم اصفهان می‌باشد.

به طور کلی مساحت قسمت‌های مختلف مسجد جامع شهرکرد حدود یک هزار و ۳۳۰ متر مربع شامل صحن مسجد حدود ۷۰۰ متر مربع، شبستان غربی یا زمستانی حدود ۲۸۰ متر مربع، شبستان جنوبی یا تابستانی حدود ۳۵۰ متر مربع است.

این بنا‌ی مذهبی و تاریخی، با نمای تمام آجری و گنبد‌های قدیمی، دارای معماری خاص مناطق سردسیری با دو شبستان تابستانی و زمستانی است.

مسجد جامع شهرکرد که از نظر معماری و وسعت، کامل‌ترین و بزرگ‌ترین مسجد تاریخی چهارمحال و بختیاری و تنها بنای تاریخی چهار ایوانی این استان محسوب می‌شود، دارای دو ایوان بلند و وسیع به صورت قرینه در شمال و جنوب صحن مسجد می‌باشد، این ایوان‌ها بیش‌ترین ارتفاع را در این بنا به خود اختصاص داده است که در جلو با طاق‌های جناقی و در پس آن با ایجاد گوشواره‌ای با نقوش آجری به شکل لوزی و به حالت نیم گنبد جمع شده‌اند.

یکی از مصالحی که در این بنا در حجم زیاد مورد استفاده قرار گرفته، کاشی در انواع هفت رنگ، لاجوردی و فیروزه‌ای است که بیش‌تر آن کاشی هفت رنگ با نقوش اسلیمی که در اکثر بنا‌های دوره قاجار مورد استفاده قرار گرفته، می باشد. کاشی‌های فیروزه‌ای و لاجوردی نیز در برخی از طاق نما‌ها به کار رفته که مشتمل بر آیاتی از قرآن کریم و ادعیه مختلف است. پشت نعل‌های داخل صحن از کاشی‌های هفت رنگ و بدنه شمالی نیز کاشی‌هایی که شامل آیات قرآن و اشعار محتشم کاشانی می‌باشد، استفاده شده است.

این مسجد دارای سه درب ورودی است که در شمال، شرق و غرب آن واقع شده اند. این ورودی‌ها در جلو و عقب با طاق‌های جناقی و نیم گنبد پوشش داده شده اند. در درون راهرو‌های ورودی، طاق نما‌هایی ایجاد شده که عمق آن حدود ۱۵ سانتی متر و با کاشی هفت رنگ تزیین شده است.

بنای تاریخی مسجد جامع شهرکرد، در تاریخ ۱۰ مردادماه ۱۳۵۶ و به شماره‌ ۱۵۴۳ در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسید.

 شهرستان سامان دارای مساحت 458 کیلومتر مربع و جمعیتی بالغ بر 35 هزار و 895 نفر شامل دو بخش، یک شهر و چهار دهستان است که حدود 2000 متر ارتفاع از سطح دریا دارد و سالانه گردشگران و مسافران بسیاری از جاذبه‌های طبیعی، تاریخی، فرهنگی و گردشگری آن بازدید می‌کنند.

این شهرستان دارای پل‌های تاریخی بسیاری همانند پل زمانخان است که این پل‌ تاریخی و زیبا بر روی زاینده رود خروشان بنا شده است و تاریخی بودن و معماری خاص آن‌ در کنار رودخانه خروشان زاینده رود جاذبه‌های گردشگری بسیار ارزشمندی را در منطقه فراهم کرده است.

پل تاریخی "زمانخان" یکی از بی‌نظیرترین جاذبه‌های دیدنی شهرستان سامان در استان چهارمحال و بختیاری به شمار می رود که بر روی رودخانه زاینده‌رود بصورت دو دهنه طاق قوسی بنا شده است.

ترکیب مناظر رود خروشان زاینده رود، پل زمانخان و طبیعت زیبای منطقه، این ناحیه را از مهمترین قطب‌های گردشگری استان چهارمحال و بختیاری قرار داده است.

واحدهای اقامتی زیبا و مشرف به زاینده رود و پل زمانخان نیز در مجاورت این پل بنا شده است.

پل کاهکش یکی از پل‌های گردشگری واقع در روستای کاهکش شهرستان سامان است که این روستا در حاشیه رودخانه زاینده رود قرار گرفته است و همسایگان این روستا، روستاهای شوراب صغیر، چم نار و چم خرم است که دارای باغات گسترده هلو و بادام هستند.

مردم در این روستا به کار باغداری، کشاورزی و دامداری مشغول هستند و از مهمترین محصولات آنها می‌توان به گردو ، بادام و هلو اشاره کرد.

از دیگر قابلیت‌های این شهرستان در جذب مسافر و گردشگر وجود روستاهایی شامل یاسه چاه، هوره، چلوان و سوادجان در شهرستان سامان است که این روستاها با قابلیت‌هایی شامل نوع بافت معماری، ویژگی‌های فرهنگی و اقلیمی منحصر به فرد، از اماکن تاریخی – مذهبی زیبا برای ورود گردشگران محسوب می‌شوند.

بافته‌های داری به ویژه گلیم، قالی و قالیچه صنایع دستی رایج این شهرستان محسوب می‌شوند و از مهمترین سوغات محلی این شهرستان می‌توان به گردو، بادام و . اشاره کرد.

هلوسعد که در گویش محلی به آن «هلیساد» می‌گویند، منطقه‌ای است در جنوب شرقی شهرستان اردل و در فاصله حدود ۱۵۰ کیلومتری شهر شهرکردمرکز استان چهار محال و بختیاری. این منطقه دارای آب و هوای نیمه گرم و خشک است که زمستانهای نیمه گرم و تابستانها گرم دارد. این منطقهٔ زیبادر رشته کوه‌های زاگرس قرار گرفته‌است. هلیساد حدود ۲۰۰۰ سال قدمت دارد. وجود گور دخمه‌ها (بر دگوری) نشان دهنده تاریخ این سرزمین است. وجود بردگوری‌های گبری در منطقه نشان از قدمت زندگی قبل از اسلام دارد. زمینهای کشاورزی این منطقه با شیب تند همراه با کوههایی پوشیده از درختان بلوط از دیگر ویژه گیهای منطقه‌است. مردم نجیب وزحمتکش این دیار همگی مسلمان شیعه دوازده امامی و منتسب به ایل بزرگ بختیاری، و زیر مجموعه بهداروند (بختیاروند)، جانکی هستند به کارهای کشاورزی (دیم گندم جو وآبی برنج شبدر)ودامداری در حد امرار معاش خود مشغولند. علاوه بر کشاورزی. پرورش ماهی مرغداری ودامداری عده‌ای کارمند دولتی و کارهای خدماتی دارند. اکثر جوانان بدلیل نبود امکانات تحصیلی وشغلی مناسب به شهرستانها مهاجرت دائمی دارند. به همین دلیل همیشه رشد جمعیتی منفی دارد. جمعیت آن اکنون به بیش از ۸۰۰۰ نفر می‌رسد. هلوسعد یکی از دهستانهای بخش میانکوه و مرکز این منطقه روستای دهکهنه هلوسعد است. امامزاده شاهزاده نورالدین ع در روستای دهکهنه وامامزاده جعفر ع در روستای شیاسی قرار دارند.

شالیزارهای برنج، چنارهای کهنسال و بردگوری‌های گبری طبیعت چشم نواز کوه‌های سرسبز و جنگلی پوشیده از بلوط این دیار سوای محرومیت منطقه در بهار و تابستان دیدنی است.

 توا کافرون (خانه ی کافران) و غارهای باستانی:

      آثاری با سنگ و ساروج در میان کوه های مشرف بر رودخانه دره گرم  در غرب دشتک و در ارتفاع بسیار زیاد وجود دارد که از سنگ  وساروج ساخته شده اند که در اصطلاح محلی به آن ها «توا کافرون» (خانه های کافران) می گویند این آثار با توجه به شکل و شمایل آن ها و نوع ملاط به کار رفته در آنها (ساروج) و مشابهت با آثار دیگر از جمله قلعه ها و برج های اسماعیلیان به احتمال زیاد قدمت 800 ساله دارند و مربوط به دوره سلجوقیان است

   سنگ های بزرگی برای ساختن آن ها به کار رفته است و پنجره ای در وسط آن ها دیده می شود که به نظر می رسد برای در امان ماندن از دشمنان در آن ارتفاع سخت ساخته شده اند به گونه ای که در حال حال حاضر صعود و دسترسی به آن به سختی صورت می گیرد احتمالاٌ در آن روزگار سطح خاک در دامنه کوه بالاتر بوده و صعود به آن آسانتر بود اما بعدها به دلیل فرسایش خاک به سوی بستر رودخانه پای آن خالی گشته و با گذشت سالیان زیاد به صورت پرتگاه در آمده است بر اساس گفته های محلی در گذشته اشیاء باستانی زیادی شامل شمشیر، خنجر، کوزه، ظروف فلزی و. در این محل یافت شده است به گفته برخی بزرگان دشتک در زمانهای قدیم در هنگام جنگ و درگیری بعضی از مردم برای در امان ماندن از هجوم دشمن به اینجا پناه می آوردند. همچنین در مناطق و کوه های اطراف  دشتک تپه ها و غارهای باستانی متعددی وجود دارد.